Πατόζα: μνήμες μιας άλλης εποχής

Μετά το 1960 την θέση του αλωνιού παίρνει ένα σωτήριο για την εποχή μηχάνημα. Ετερόφωτο μηχάνημα θα λέγαμε γιατί μηχανή δική του δεν είχε και την κίνηση την έπαιρνε από τρακτέρ με μεγάλο ιμάντα (λουρί). 

Ήταν η πατόζα. Κουμάντο σ’ αυτήν έκανε ο μηχανικός. Οι εργάτες «τάιζαν» την μηχανή, έκοβαν τα δεματικά και ζύγιζαν την σοδειά. Το …αλώνι της πατόζας ήταν περιφερειακό. 

Δηλαδή. Μεγάλες θημωνιές από δεμάτια χτίζονταν σε 4-5 επιλεγμένα μέρη έξω από το χωριό. Συνήθως σε ράχες. Εκεί είχε την έδρα της διαδοχικά η πατόζα. Η λειτουργία της 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Μέρα και νύχτα. 

Τα δεμάτια κάθε νοικοκύρη μεταφέρονταν με αναβατόριο στην πατόζα, εκεί κόβονταν τα δεματικά και έπεφταν στην μηχανή. Μετά από πολλά κόσκινα σε μια χοάνη έβγαινε ο καρπός. Το σιτάρι. Γινόταν το ζύγισμα, και η αμοιβή της πατόζας ήταν πάντα σε είδος, σε σιτάρι δηλαδή. 

Ένα μπουρί μεγάλο πετούσε το άχυρο. Είχε δεμένο πάνω του ένα σχοινί και με αυτό το κατηύθυνες στο μέρος, που θα έριχνε το άχυρο. Τώρα, αν φυσούσε δυνατά ο αέρας λίγο δύσκολο τα ζώα σου να τρώγανε άχυρο. Αυτό σκορπούσε παντού. Μία σκέτη κόλαση από άχυρο.

Η ευκολία της πατόζας πρέπει να κράτησε μία δεκαετία περίπου.